Βαριά η νύχτα απόψε, μυρίζει καμμένο.
Τα σκυλιά και αυτά βαριά, ούτε ένα αλύχτισμα.
Μόνο το μοτεράκι της οδοντόβουρτσας στέλνει τον ήχο του στα αστέρια.
Και εγώ, πιο βαριά κι από την Oral-B.
Ξεντυνόμουν στο σκοτάδι.
Τα ρούχα μου μύριζαν ξένη τσιγαρίλα.
Τα μαλλιά μου πιο πολύ.
Σαν κάποιος να απλώθηκε πάνω μου.
Οι γονείς μου φεύγοντας ξέχασαν ένα παντζούρι ανοιχτό.
Το φως της νύχτας ζωντάνευε το δωμάτιο.
Σαν άλλη Κική Δημουλά, άρχισα να μιλάω με τα πράγματα στο σπίτι.
Το συνηθίζω τελευταία.
Ακόμα δεν έχω μια συλλογή της.
Πιο πριν, έβγαλα το κορίτσι μου βόλτα.
Τι ήχους κάνει...
Φτιαγμένη για να σε μπερδεύει αν ακούς τον αέρα ή τη μηχανή της.
Διαλογιστικό κουβούκλιο.
Χωρίς μουσική, τι να την κάνεις;
Μέσα εκεί, κάθε αίσθηση εναρμονίζεται με την κίνηση.
Άλλωστε, εννιά μηχανικοί ασχολούνται μόνο με τον ήχο που κάνει η πόρτα της όταν κλείνει, όπως μας είπε ο Dr. Philippopoulos.
Φαντάσου.
Την οδήγησα μετά στη σπηλιά της.
Κουράστηκα να μιλάω με λόγια.
Δε θέλω άλλες κουβέντες.
Μίλα μαζί μου με τα μάτια, δες το θυμό μου, τη λύπη, τη χαρά μου, την αυτάρκειά μου.
Μίλα μαζί μου με χορό, κάθε βράδυ σχεδόν τελετουργώ.
Μίλα μαζί μου με σιωπή, νιώσε με, είμαι θλιμμένη.
Πόσες φορές νιώθω ενοχές...
Μιλάω με κάποιον που συμπαθώ και θέλω να τραβήξω το βλέμμα αλλού, σταματώντας να μιλάω.
Τόσο σίγουρη ότι θα νομίσει ότι βαριέμαι, τρώω την ελευθερία μας και δεν προκαλώ αμηχανία σε κανέναν.
Καταβρόχθισα και χτες ένα μουσικό κομμάτι, όπως συνηθίζω να κάνω.
Παίζει ξανά και ξανά.
Όσα αντέχουν και δε γίνονται εμετός είναι αυτά που πραγματικά μου αρέσουν.
Τα υπόλοιπα είναι ξεχωριστά ρούχα που ντύνουν τις μέρες μου για λίγο, μέχρι να αντικατασταθούν από άλλα.
Ένιωθα το παχύ χαλί στα πόδια μου και χόρευα.
Σκοτάδι και κοιτούσα τα πάντα.
Θεατρικές συνομιλίες.
Ή τελετουργικές.
Προσπάθησα να κάνω αυτόν τον κύκλο να κυλήσει γύρω από τα πόδια μου.
Αποκόμισα ένα καρούμπαλο και μια πληγή στα ούλα, το γαμίδι...
Μου την έσπασε και έπεσα για ύπνο.
Η τσιγαρίλα δεν ξύπνησε το πρωί.
