20.3.13

Κοιτώντας τη Θεσσαλονίκη




Μωβ πράσινο



Ωραία προπόνηση, σχολίασε ένας νεαρός, ενώ έπαιζα με τον κύκλο γύρω μου.
Ωραία μέρα, αποκρίθηκα.

Είχε τα χρώματα του κύκλου.
Αυτή τη φορά μελάνιασα τα χέρια μου.

9.3.13

Ο μύθος της διπολικότητας

Ήρεμη, κεντραρισμένη σήμερα.
Περιφερόμουν μέσα σε κόσμο, πάρτι, χαμόγελα και μουσικές.
Σε άδειους πορτοκαλί δρόμους και ανοιξιάτικα στρώματα αέρα.
Έτοιμη να χορέψω.
Έτοιμη να φύγω.
Έτοιμη να συμμετέχω.
Έτοιμη να σιωπήσω.
Εδώ.
Εκεί.
Μέσα.
Έξω.
Μαζί.
Και μόνη.

Πληρότητα.
Και κενότητα.

Διερχόμενη

Ο φόβος της εγκατάλειψης φέρει το φόβο του θανάτου
έτσι όπως τον αντιλαμβανόμαστε οι δυτικοί:
η εγκατάλειψή μας από τη ζωή.
Η απουσία της ζωής, το τίποτα, η μαύρη τρύπα.

Για να αφήσω να κυλήσει ο φόβος της εγκατάλειψης,
περνάω κάθε φορά μέσα από το θάνατο.
Και κάθε φορά διαπιστώνω πως το τίποτα είναι πιο γεμάτο και από το πολύ.
Μετά τα δάκρυα, το θυμό, τον πανικό, το μίσος και την απόγνωση,
αυτό που έμοιαζε κενό γεμίζει.
Κατανόηση.
Συγχώρεση.
Αγάπη.
Ηρεμία.
Kαι βλέπω.
Βλέπω να εγκαταλείπω και να νιώθω εγκαταλειμμένη.
Να με τιμωρώ που με εγκατέλειψαν.
Και αφήνομαι.
Με συγχωρώ.
Αγαπώ αυτούς που με πονά να αγαπώ.
Γιατρεύομαι και γιατρεύω.

Για λίγο.
Και άντε πάλι χάσιμο.

Anahata.
Θέλει εμπιστοσύνη για να ανοίξει.
Στο θάνατο.

Διάβαζα ότι στη διαδικασία του θανάτου υπάρχει η πιο καθαρή στιγμή ύπαρξης του εαυτού.
Αλλά είμαστε ανέτοιμοι και την χάνουμε.
Αντί για φρικιαστική μαύρη τρύπα που περιμένει να μας ρουφήξει και να μας αφανίσει, είναι μια πηγή μεγάλης ανακούφισης, ή και χαράς ακόμα. 
Shvadhisthana, μου αρέσει η λέξη.


Μπούρδες;
Μπορεί.
Θα δείξει;
Πάντα.
Δείχνει;
Ήδη.

Mistaken

8.3.13

Γνωστοί

Την ξέρω αυτήν την ομίχλη.