Καλοκαιρινό ημερολόγιο - Δευτέρα

Νυχτερινός απολογισμός:
μόνο 2 κουνούπια και 4 τσιμπήματα, μέτωπο και πόδι.
Ο Michaux έφαγε το ένα.
Το καλό;
Ανύπαρκτος βαθύς ύπνος, εύκολο ξημέρωμα, ελκυστική θάλασσα.
Η ανατολή, τρεις άλλοι, δυο σκυλιά και εγώ.
Αυτή, λάδι για εμάς.
Τελευταία μέρα και δεύτερο πρωινό μπάνιο.
Το Χορευτό μας ζεστά φθινοπωρινό.
Γνώρισα κάτι πιτσιρικάδες και ξανασυνάντησα την κοπέλα από το υπαίθριο βιβλιοπωλείο.
Τσαγκαράδα αυτή τη φορά και Θεοφανώ.
Αδυσώπητο το πλατάνι μπορούσε να γκρεμίσει όλη την πλατεία.
Ή να τη συγκρατήσει.

Τυπική η οικογένεια μου, δεν επιστρέφει ποτέ από τον σύντομο δρόμο.
Με αφορμή ζαλάδες κλπ πλιατσικολογήσαμε βατομουριές, καρυδιές και όποιο άλλο φορτωμένο φυτό.
Όταν φτάσαμε στο σπίτι, το πρώτο πράγμα που έκανε η μητέρα μου ήταν να πλύνει το μπαλκόνι.
Και αυτή είναι η χαρά των συνηθειών:
διατηρούν αναλλοίωτη την αίσθηση της καταγωγής.

Θα κοιμηθώ παρέα με αυτόν τον πονοκέφαλο.
Ταξιδιωτικό απόκτημα.
Frankenstein would want your mind, your lovely head.
So cool.
Από τη μυρωδιά καταλαβαίνεις ότι εμείς χωρίσαμε.
Ξεχασμένη κασέτα. Τι σκέψη...
Η Καραϊνδρου φέρνει τις μουσικές από το γραφείο του πατέρα μου.
Πολύς κινηματογράφος.
Ταιριάζει με το πεδινό αεράκι που προσπαθεί να ξυπνήσει το ίσιωμα.
Να ζωντανέψει τα φυτά που τους έλαχε να βρεθούν ίσως στο πιο χαμηλό πλάτωμα της χώρας.
Πεδιάδα που νομίζεις είναι πιο βαθιά από τη θάλασσα.
Πόλη που προσεγγίζεις χωρίς να τη βλέπεις.
Γιατί είναι βαθιά.
Χρειάζεσαι μπουκάλες οξυγόνου.
Γι'αυτό λατρεύω μάλλον τη θάλασσα.
Έμαθα να ζω μέσα της από νωρίς.
Και ας είναι αυτό το αστικό παραλήρημα ενός πονοκεφάλου που γεννήθηκε στο βουνό και θα πεθάνει στην πόλη.
Εγώ είμαι το όχημά του.
Γράφει για τον ποιητικό του αναγνώστη.
Εγώ είμαι ο ξενιστής του.
Ξέρω να επιλέγω ξενιστές.
Ο Μισώ κακή παρέα τελικά.
Και ο Μπάρικο.
Πολλοί τρελοί, πολλή ελευθερία στη σκέψη.
Ο Μισώ μισούσε τον εαυτό του νομίζω.
Και ο πονοκέφαλός μου.
Τώρα ο πατέρας μου ακούει Armand Amar.
Ό,τι πρέπει για κλείσιμο.

Καλοκαιρινό ημερολόγιο - Κυριακή

Έπεσε ένα αστέρι.

Είμαι στη θάλασσα κάτω από το πανσέληνο φως.

Όλη η παραλία είναι η αυλή μου.

Καθόμαστε με τους γονείς στις ξαπλώστρες ατενίζοντας.

Τον ουρανό και τη ζωή.

Το Χορευτό άδειο φωτίζεται από τους ντόπιους.

Σε μια ταβερνούλα αργότερα, το νερό μας ήρθε από την πηγή.

Τα μελανά σημεία:

η νύχτα με τα άπειρα κουνούπια, το ροχαλητό και η κυκλοθυμική κακία.

Καλοκαιρινό ημερολόγιο - Σάββατο

Μεσημέρι:
Η αιώνια διάχυση του χρόνου, η κατάργηση του ρολογιού, η παιδική ελευθερία στο τίποτα, η χαρά του να κάθομαι να ατενίζω, να κοιμάμαι, να κολυμπώ, να είμαι, να μην είμαι.
Φυσούσε, τώρα κόπασε.
Ο ήλιος έγλειψε όλο το σώμα μου.
Φέρνω την αλμύρα στο κρεβάτι.
Ερωτικός σύντροφος, κολλάει επάνω μου.

Μετά το χτεσινό κακόσυρτο πανηγύρι με ξαναβρίσκω σε γνωστούς άσκοπους ρυθμούς.

Η μόνη μου πολυτέλεια:
η συνονόματη ενυδατική κρέμα που απλώνεται στη θέση του αλμυρού εραστή μου.
Εξακολουθώ και κολυμπώ το ίδιο καλά όπως πέρυσι. Ίσως και καλύτερα.
Την κοιτάω. Θα τρέξω ξανά στην αγκαλιά της.
Με περιμένει. Γαλήνια.

Βράδυ:
Απογειωνόμουν πάνω από υποθαλάσσιους αεροδιαδρόμους άμμου, σχηματισμένοι από τα ρεύματα και ευδιάκριτοι στα πεντακάθαρα νερά. Η κολυμβητική τέχνη σα μηχανή με αυτόματο σύστημα πλοήγησης που ορίζει ταχύτητα και το σώμα εκτελεί.

Πιο πριν βγάζαμε selfies με τη μητέρα μου. Μετά την πήρε ο ύπνος στην αγκαλιά μου.
Τώρα κάπου μάλλον τρώνε τον περίφημο τοπικό μπακλαβά.
Το δικό μου επιδόρπιο;
Να γράψω.

Καλοκαιρινό ημερολόγιο - Παρασκευή

Συμμάζευα το δωμάτιο. Περίμενα τους γονείς.
Ένας οικείος ήχος μηχανής μου τράβηξε την προσοχή.
11:15 και οι γονείς κατέφτασαν.
Διπλό και τριπλό μπάνιο στη θάλασσα.
Χαιρετούρες από το μπαλκόνι. Χαρά.
Μεσημεριανός ύπνος και πατατόπιτα.
Απογευματινό μπάνιο με πολλές φωτογραφίες.
Η μόνη αηδία:
το πανηγύρι του τοπικού Αϊ Γιάννη με τα ηλεκτρικά κλαρίνα και μεγάφωνα έπνιγε το απελπισμένο σκούξιμο της αρμονίας που καλούσε σε βοήθεια.
Αγόρασα και άλλο βιβλίο, καθώς και μαντζούνια/κρέμες για σώμα, πρόσωπο κλπ.
Έχω γεμίσει αρωματικά μπουκαλάκια υγείας και ομορφιάς.
Είμαι άραγε υγιής και όμορφη;

Καλοκαιρινό ημερολόγιο - Πέμπτη

Μεσημέρι:
Επιτέλους βρήκα στυλό.
Κάθομαι και περιμένω πάνω από ένα sent.
Να γίνει delivered.
Και κολλάω.

Προτιμώ να μείνω στο δωμάτιο ακούγοντας τον βόμβο των κυμάτων.
Και της σκέψης μου.
Το πόδι μου καίει.
Περιμένω να κουραστώ να με πάρει ο ύπνος.
Το φως μπαίνει από τις γρύλιες.
Εσύ μου έχεις κλείσει τις δικές σου.

Βράδυ:
Αποτρίχωσα τα πόδια μου.
Βγήκα για να φάω.
Αγόρασα ένα βιβλίο.
Η θάλασσα φουσκώνει έξω από τα παράθυρα και τα πλατάνια στηρίζουν τον βραδινό ουρανό πάνω από τα κεφάλια μας.
Ο κόσμος είναι τόσος όσος ταιριάζει στο τοπίο.
Η ιδιοκτήτρια του ξενοδοχείου είναι συμπαθητική τελικά.
Μου έδωσε κουβέρτα.
 Όπως και η εξέλιξη της ημέρας.

Καλοκαιρινό ημερολόγιο - Τρίτη

Απόγευμα:
Σήμερα η θάλασσα ήταν πιο ήσυχη, ο καιρός πιο καλοκαιρινός. Το μέρος έχασε λίγο την αίσθηση ησυχαστήριου που είχε. Αλλά τώρα που πλησιάζει η δύση, το ξαναβρίσκει. Διαπιστώνω ότι αυτό που μου λείπει στην Ελλάδα είναι η αρμονία μεταξύ τοπίου και ανθρώπου.
Νιώθω την ανάγκη να καθίσω να δω τη θάλασσα μόνη μου, σαν να είναι δικιά μου, να τα πούμε, να μιλήσουμε για τη σχέση μας, να δούμε γιατί χαθήκαμε, αν η μία έλειψε στην άλλη.
Η νύχτα χτες ήταν σα βουβό κύμα. Άλλοτε με βύθιζε βαθιά και άλλοτε με πετούσε στην επιφάνειά της. Και ξανά με ρουφούσε.
Η σιωπή της έσπαγε από συχνούς πυροβολισμούς. Έμαθα ότι είναι αυτοματισμοί που διώχνουν τα πουλιά από τα δέντρα.
Μου δημιουργήθηκαν πολλές απορίες για τα μήλα, την παραγωγή και το συνεταιρισμό. Η ιστορία του πάει βαθιά πίσω στον χρόνο.
Οι άνθρωποι μοιάζουν παλιοί γνώριμοι. Μαθηματικοί, ωραίοι γουσταρλήδες, ανοιχτόμυαλοι, απλοί και φιλόξενοι.
Ο μπαξές και η αγάπη τους ετοιμάζουν το φαγητό μας.
Βράδυ:
Με κόκκινο κραγιόν οδεύσαμε προς την πλατεία του χωριού. Μεγάλοι πλάτανοι, ωραίος κόσμος, πολύ κρύο.
Τελικά, αποφάσισα να κλείσω τα παντζούρια πριν τον ύπνο και να μη δω την ανατολή.
Ο πηλιορείτικος ύπνος μοιάζει μη ανταλλάξιμος.
(Ποιητικέ αναγνώστη, είσαι αυτός που κάθε ποιητής φαντάζεται ότι τον διαβάζει, όταν γράφει στο τελείωμα της μέρας του. Σε ευχαριστώ.)

Καλοκαιρινό ημερολόγιο - Δευτέρα

Μεσημέρι:
Εδώ είναι υπέροχα! Και οι άνθρωποι εξαιρετικοί! Κοιμάμαι με θέα το Αιγαίο σε αυτόνομο δωμάτιο. Η ομορφιά είναι συγκινητική.
Βράδυ:
Πήγαμε θάλασσα. Οικείο τοπίο, παράλια ν.Λαρίσης. Βρήκα το απομονωμένο χωριό που έψαχνα. Βραδιάζει νωρίς, έχει κρύο και ένα άσπρο γατάκι που το κυνηγάει το ανιψάκι της συναδέρφου μου.
Πιάνω τον εαυτό μου να βυθίζεται σε γλυκά νοσταλγικές άμορφες μνήμες και ελπίδες του παρελθόντος κάθε φορά που επιστρέφω στο Θεσσαλικό κάμπο. Ακόμα και οι ήχοι είναι διαφορετικοί. Υπάρχει ηχώ, οι ήχοι ταξιδεύουν.
Επιστροφή. Στον τόπο μου.
Στο τρένο για Βόλο παρακολουθούσα τον κάμπο να κυλάει. Νωχελικά καλοκαιρινός. Εδώ το βουνό μυρίζει φθινόπωρο. Και βράδυ.

Για δυνατούς παίχτες

Δεν είναι οι άνθρωποι που πρέπει να ξεπεράσεις.
Είναι οι αδυναμίες που αυτοί σου αναδεικνύουν.

Οι άνθρωποι περαστικοί, οι αδυναμίες όχι.
Και εκεί είναι το παιχνίδι της ζωής.
Το πόσο βαρετό, εξαρτάται από εσένα.

Διάσχιση

Ο ήχος του ελικοφόρου αεροπλάνου.
Το μπάσο ταξίδι του χρόνου μου.
Το σκοτεινό ντύσιμο των αρμονιών μου.
Το προς τα πάνω κοίταγμα των παιδικάτων μου.
Η αλάνα του μυαλού.